Η αρκούδα του ήλιου (Helarctos malayanus), η αρκούδα καρύδας ή ακόμα και η bruan (από το Malay beruang, «αρκούδα») είναι το μικρότερο από όλα τα επί του παρόντος αναγνωρισμένα είδη αρκούδας. Πέρα από το μικρό τους μέγεθος, αυτές οι αρκούδες είναι πολύ ιδιαίτερες στην εμφάνιση και τη μορφολογία τους, καθώς και στις συνήθειές τους, ξεχωρίζοντας για την προτίμηση τους στα ζεστά κλίματα και την απίστευτη ικανότητά τους να σκαρφαλώνουν στα δέντρα.
Σε αυτό το φύλλο PlanèteAnimal, σας μιλάμε αναλυτικά για την προέλευση, την εμφάνιση, τη συμπεριφορά και την αναπαραγωγή της αρκούδας του ήλιου.Θα μιλήσουμε και για το καθεστώς διατήρησής του, αφού δυστυχώς ο πληθυσμός του βρίσκεται σε ευάλωτη κατάσταση λόγω της έλλειψης προστασίας του φυσικού του οικοτόπου. Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε τα πάντα για την αρκούδα του ήλιου!
Origin
- Ασία
- Μπανγκλαντές
- Καμπότζη
- Κίνα
- Ινδία
- Βιετνάμ
Προέλευση της αρκούδας του ήλιου
En la actualidad, se reconocen dos subspecies de oso malayo:
Η αρκούδα του ήλιου είναι ένα είδος εγγενές στη Νοτιοανατολική Ασία, που ζει σε τροπικά δάση με σταθερές θερμοκρασίες μεταξύ 25ºC και 30ºC και μεγάλο όγκο βροχοπτώσεων καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Η υψηλότερη συγκέντρωση ατόμων βρίσκεται στην Καμπότζη, τη Σουμάτρα, τη Μαλάκα, το Μπαγκλαντές και τη δυτικοκεντρική Βιρμανία. Από την άλλη πλευρά, είναι επίσης δυνατό να παρατηρηθούν μικρότεροι πληθυσμοί που ζουν στη βορειοδυτική Ινδία, το Βιετνάμ, την Κίνα και το Βόρνεο.
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι αρκούδες του ήλιου δεν σχετίζονται αυστηρά με άλλους τύπους αρκούδων, καθώς είναι οι μόνοι εκπρόσωποι του γένους Helarctos. Αυτό το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά στα μέσα του 1821 από τον Thomas Stamford Raffles, έναν Βρετανό φυσιοδίφη και πολιτικό με καταγωγή από την Τζαμάικα, ο οποίος έγινε γνωστός μετά την ίδρυση της Σιγκαπούρης το 1819.
Προς το παρόν, αναγνωρίζονται δύο υποείδη αρκούδας ήλιου:
- Helarctos malayanus malayanus
- Helarctos malayanus euryspilus
Φυσικά Χαρακτηριστικά της Άρκτου Ήλιου
Όπως αναφέραμε στην εισαγωγή, η αρκούδα του ήλιου είναι το μικρότερο είδος αρκούδας που είναι γνωστό σήμερα. Η αρσενική αρκούδα του ήλιου έχει συνήθως ύψος από 1 έως 1,2 μέτρα σε δίποδη θέση, με σωματικό βάρος μεταξύ 30 και 60 κιλών. Τα θηλυκά είναι ήδη αισθητά μικρότερα και πιο αδύνατα από τα αρσενικά, συνήθως έχουν μέγεθος λιγότερο από ένα μέτρο όταν στέκονται και ζυγίζουν περίπου 20 έως 40 κιλά.
Η αρκούδα του ήλιου αναγνωρίζεται επίσης εύκολα χάρη στο επίμηκες σχήμα του σώματός της, την ουρά της τόσο μικρή που είναι δύσκολο να τη δει κανείς με γυμνό μάτι και τα αυτιά της που είναι επίσης πολύ μικρά. Από την άλλη, έχει αρκετά μακρύ λαιμό και ζυμαρικά σε σχέση με το μήκος του σώματός του, και πολύ μεγάλη γλώσσα που μπορεί να φτάσει περίπου τα 25 εκατοστά.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της αρκούδας του ήλιου είναι το πορτοκαλί ή κιτρινωπό έμπλαστρο που κοσμεί το στήθος της. Το τρίχωμα του αποτελείται από κοντές, λείες τρίχες που μπορεί να είναι μαύρες ή σκούρες καφέ, εκτός από το ρύγχος και γύρω από τα μάτια, όπου παρατηρούμε συνήθως κιτρινωπούς, πορτοκαλί ή υπόλευκους τόνους (συνήθως συνδέονται με το χρώμα του λεκέ στο στήθος). . Τα πόδια της αρκούδας του ήλιου έχουν «γυμνά» μαξιλαράκια και πολύ αιχμηρά, κυρτά (σε σχήμα γάντζου) νύχια, που της επιτρέπουν να σκαρφαλώνει στα δέντρα πολύ εύκολα.
Συμπεριφορά αρκούδας του ήλιου
Στο φυσικό τους περιβάλλον, είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπεις αρκούδες του ήλιου να σκαρφαλώνουν σε ψηλά δασικά δέντρα αναζητώντας τροφή και ζεστασιά. Με τα αιχμηρά, αγκιστρωμένα νύχια τους, αυτά τα θηλαστικά μπορούν εύκολα να φτάσουν στις κορυφές των δέντρων, όπου μπορούν να μαζέψουν καρύδες και άλλα αγαπημένα τροπικά φρούτα, όπως μπανάνες και κακάο. Η αρκούδα του ήλιου είναι επίσης πολύ λάτρης του μελιού και χρησιμοποιεί τις αναρριχητικές της ικανότητες για να προσπαθήσει να βρει μια κυψέλη με μέλισσες.
Όσον αφορά τη διατροφή, οι αρκούδες του ήλιου είναι παμφάγα ζώα των οποίων η διατροφή βασίζεται κυρίως στην κατανάλωση φρούτων, μούρων, σπόρων, νέκταρ από ορισμένα λουλούδια, μελιού και ορισμένων λαχανικών όπως τα φύλλα φοίνικα. Ωστόσο, αυτό το θηλαστικό συνήθως καταπίνει έντομα, πουλιά, τρωκτικά και μικρά ερπετά για να συμπληρώσει την πρόσληψη πρωτεΐνης στη διατροφή του. Τελικά, αυτές οι αρκούδες μπορούν να συλλάβουν ορισμένα αυγά που παρέχουν πρωτεΐνες και λίπος στο σώμα τους.
Συνήθως κυνηγούν και τρέφονται τη νύχτα, όταν οι θερμοκρασίες είναι πιο ευχάριστες. Χωρίς προνομιακή όραση, οι αρκούδες του ήλιου χρησιμοποιούν κυρίως την εξαιρετική όσφρησή τους για να βρουν τροφή. Επιπλέον, η μακριά, εύκαμπτη γλώσσα του το βοηθά να συλλέγει το νέκταρ από τα λουλούδια και το μέλι, τα οποία είναι από τα πιο πολύτιμα τρόφιμα αυτού του είδους.
Αναπαραγωγή της αρκούδας του ήλιου
Δεδομένου του ζεστού κλίματος και των ισορροπημένων θερμοκρασιών στον βιότοπό της, η αρκούδα του ήλιου δεν πέφτει σε χειμερία νάρκη και μπορεί να αναπαραχθεί καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Συνήθως το ζευγάρι παραμένει μαζί σε όλη την περίοδο της κύησης και τα αρσενικά είναι συνήθως ενεργά στην ανατροφή των μικρών, βοηθώντας στην εύρεση και συλλογή τροφής για τη μητέρα και τα μικρά της.
Όπως και με άλλους τύπους αρκούδων, η αρκούδα του ήλιου είναι ένα ζωοτόκο ζώο, που σημαίνει ότι η γονιμοποίηση και η ανάπτυξη των μικρών γίνονται στην κοιλιά του θηλυκού.Μετά το ζευγάρωμα, το θηλυκό θα βιώσει μια περίοδο κύησης από 95 έως 100 ημέρες, στο τέλος της οποίας θα γεννήσει μια μικρή γέννα από 2 έως 3 μικρά που θα ζυγίζουν κατά τη γέννηση περίπου 300 γραμμάρια.
Γενικά, τα μικρά μένουν με τους γονείς τους μέχρι τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, όταν μπορούν να σκαρφαλώσουν στα δέντρα και να αναζητήσουν τροφή μόνα τους. Όταν οι απόγονοι χωρίζονται από τους γονείς τους, το αρσενικό και το θηλυκό μπορεί να μείνουν μαζί ή να χωριστούν και μπορεί να ξανασυναντηθούν άλλες φορές για να ζευγαρώσουν ξανά. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα δεδομένα για τη διάρκεια ζωής της αρκούδας του ήλιου στη φύση, αλλά η μέση μακροζωία στην αιχμαλωσία είναι περίπου 28 χρόνια.
Κατάσταση διατήρησης της αρκούδας του ήλιου
Επί του παρόντος, η ηλιακή αρκούδα θεωρείται ότι βρίσκεται σε κατάσταση ευπάθειας σύμφωνα με την IUCN, καθώς ο πληθυσμός της έχει υποστεί σημαντική μείωση τις τελευταίες δεκαετίες.Στο φυσικό τους περιβάλλον, αυτά τα θηλαστικά έχουν λίγους φυσικούς θηρευτές, όπως μεγάλες γάτες (τίγρεις και λεοπαρδάλεις) ή μεγάλους ασιατικούς πύθωνες.
Επομένως, η κύρια απειλή για την επιβίωσή τους είναι το κυνήγι, που οφείλεται κυρίως στην προσπάθεια των ντόπιων παραγωγών να προστατεύσουν τις φυτείες τους με μπανάνα, κακάο ή καρύδα. Συχνή παραμένει και η χρήση της χολής της στην παραδοσιακή κινεζική ιατρική, γεγονός που συμβάλλει επίσης στη διαιώνιση του κυνηγιού. Τελικά, αυτές οι αρκούδες κυνηγούνται επίσης για επιβίωση από ντόπιες οικογένειες, καθώς ο βιότοπός τους επεκτείνεται σε ορισμένες πολύ φτωχές οικονομικές περιοχές. Και δυστυχώς, εξακολουθεί να είναι συνηθισμένο να βλέπει κανείς "ψυχαγωγικά ταξίδια κυνηγιού" που απευθύνονται κυρίως σε τουρίστες
Sun Bear Pictures
