Όταν μιλάμε για το Ακτινίδιο, αναφερόμαστε σε μια μικρή τάξη πουλιών που ονομάζονται παλαιογνάτα, υπάρχουν πέντε είδη, όλα της ίδιας προέλευσης, Νέα Ζηλανδία. Τα ακτινίδια είναι χωρίς πτήση και μικρά, περίπου στο μέγεθος μιας κότας. Η προέλευση του ονόματος αυτού του πουλιού είναι Μαορί και είναι το εθνικό σύμβολο της Νέας Ζηλανδίας.
Origin
- Ωκεανία
- Αυστραλία
Ιστορία
Το 1300, ο Άνθρωπος προσγειώθηκε για πρώτη φορά στη Νέα Ζηλανδία, μια απίστευτη πράσινη γη που εκπλήσσει με την παρουσία θερμοπίδακες και περιοχές εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς.Εκείνη την εποχή, η χώρα κατοικούνταν μόνο από νυχτερίδες, λίγα πουλιά και ερπετά. Οι ίδιοι οι Πολυνήσιοι άποικοι εισήγαγαν το ακτινίδιο στην επικράτεια και παρόλο που στο παρελθόν ο πληθυσμός προσαρμόστηκε τέλεια στο νέο περιβάλλον, σήμερα θεωρείται είδος υπό εξαφάνιση.
Δεν υπάρχουν αξιόπιστα δεδομένα που να δείχνουν από πού ακριβώς προήλθε αυτό το πουλί. Ο πρόγονός τους πιστεύεται ότι είναι το πλέον εξαφανισμένο moa, αλλά καμία από τις διαθέσιμες πληροφορίες μέχρι σήμερα δεν είναι σίγουρη.
Σωματική εμφάνιση
Το ακτινίδιο έχει πολύ μικρά φτερά, έχουν μήκος μόλις 3 εκατοστά και μένουν προσκολλημένα στο σώμα του σχεδόν όλη την ώρα, γι’ αυτό και φαίνεται να μην έχει κανένα. Από την άλλη, τους λείπει η ουρά και το φτέρωμά τους δίνει όψη μαλλιών. Αν και γενικά μιλάμε για ένα καφέ πουλί, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη του λευκού ακτινιδίου, το οποίο έχει λευκό φτέρωμα.
Τα πόδια του ακτινιδίου είναι δυνατά και μυώδη, αντιπροσωπεύοντας το 30% της συνολικής μάζας σώματος αυτού του μικρού πουλιού. Αυτό τον κάνει σπουδαίο δρομέα, ικανό να προσπεράσει τους ανθρώπους σε έναν αγώνα. Έχει περίπου 40 εκατοστά και το βάρος του εξαρτάται από το φύλο του, αφού σε αντίθεση με άλλα είδη, σε αυτή την περίπτωση το θηλυκό ζυγίζει περίπου 2,8 ή 3 κιλά, ενώ το αρσενικό μόλις τα 2,2 κιλά. Καμουφλάρονται αρκετά καλά στη φύση με το σκούρο φτέρωμά τους και συνήθως ζουν μεταξύ 10 και 15 ετών.
Όπως αναφέραμε, ανάμεσα στα παλαιογνάτα πουλιά συναντάμε το γένος Apteryx, και μέσα σε αυτό τα 5 υποείδη:
- Apteryx australis είναι το κοινό ακτινίδιο.
- Apteryx mantelli είναι το καφέ ακτινίδιο του North Island.
- Το Apteryx haastii είναι το μεγαλύτερο ακτινίδιο με στίγματα.
- Το Apteryx owenii είναι το μικρότερο ακτινίδιο με στίγματα.
- Apteryx rowi είναι το ακτινίδιο με στίγματα Rowi ή Okarito.
Habitat
Το ακτινίδιο προσαρμόζεται τέλεια σε υποτροπικές περιοχές, σε πευκώνες, εύκρατα δάση ή λιβάδια. Μπορεί επίσης να ζήσει σε θαμνώδεις περιοχές, αρκεί να είναι ζεστές.
Predators
Η επιβίωση του ακτινιδίου θα εξαρτηθεί από την ικανότητά του να προστατεύει τον εαυτό του και να αποφεύγει ευκίνητα πουλιά και γεράκια.
Γι' αυτό πιστεύουμε ότι αυτό το πουλάκι έχει αποκτήσει νυχτερινές συνήθειες, μια επιπλέον προστατευτική στρατηγική. Το ακτινίδιο χρησιμοποιεί το ράμφος του για να προσκολληθεί σε ένα κλαδί και να κλωτσήσει τους αντιπάλους του. Είναι ένα επιθετικό πουλί που θα υπερασπιστεί γενναία τη ζωή του και των νεοσσών του. Είναι αδύνατο να πιάσετε ένα άγριο ακτινίδιο χωρίς να δεχθείτε βαθιές πληγές ή επιθέσεις στο ράμφος.
Οι βιολόγοι τονίζουν την ικανότητά του να προστατεύει τον εαυτό του καθώς και τους δυνατούς ήχους που εκπέμπει για το μικρό του μέγεθος.
Αναπαραγωγή
Το αξιολάτρευτο ακτινίδιο είναι ένα είδος μονογαμικού πουλιού που επιλέγει σύντροφο για τη ζωή. Μόλις μαζί, δημιουργούν τις φωλιές τους σε υπόγειους χώρους που μοιάζουν με λαγούμια τρωκτικών ή λαγόμορφων. Μετά τη γονιμοποίηση, το θηλυκό γεννά μόνο 2 αυγά ανά συμπλέκτη, πράγμα που κάνει μεταξύ 2 και 3 συμπλέκτες το χρόνο, αν και είναι το αρσενικό που τα εκκολάπτει για περίπου 10 εβδομάδες.
Τα μικρά φεύγουν από τη φωλιά μετά από μια εβδομάδα ζωής με μια εξαιρετική όσφρηση που τους επιτρέπει να βρίσκουν φαγητό χωρίς κανένα πρόβλημα.
Φαγητό
Οι πιο κοινές τροφές στη δίαιτα των ακτινιδίων είναι τα σκαθάρια, οι κατσαρίδες, τα μυρμήγκια, άλλα έντομα, οι βάτραχοι, τα σαλιγκάρια, ακόμη και τα άγρια μούρα.
Απειλές
Λίγοι νεοσσοί ακτινίδιο φτάνουν σε σεξουαλική ωριμότητα, σε ποσοστό μιλάμε για 16%, μια πολύ φτωχή και θλιβερή εικόνα.Περισσότερα από τα μισά από αυτά πεθαίνουν από επιθέσεις φυσικών αρπακτικών, εκτός από γάτες και χελιδόνια. Ο βιότοπος του ακτινιδίου έχει υποχωρήσει εδώ και αρκετό καιρό, καθώς η αποψίλωση των δασών της επικράτειάς του μείωσε τον πληθυσμό του κατά 86%.
Γι' αυτό, από το 1896, το ακτινίδιο προστατεύεται νομικά, όπως και τα δάση στα οποία ζει, ανακηρύσσονται φυσικά πάρκα. Απαιτείται μεγάλο έργο από βιολόγους και εθελοντές για την ανάρρωση αυτού του πτηνού στη Νέα Ζηλανδία, γιατί διαφορετικά θα εξαφανιστεί όπως πολλά άλλα είδη. Επιπλέον, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα πάρκα ανάκτησης έχουν αναπτύξει κοινότητες δειγμάτων σε αιχμαλωσία για να παρέχουν συνέχεια, τουλάχιστον, έξω από το φυσικό τους περιβάλλον.
Εικόνες από ακτινίδιο
